Ο εθνικισμός σκοπίμως έχει δυσφημιστεί στις μέρες μας, διότι από την μια πλευρά μάχεται την παγκοσμιοποίηση και από την άλλη τον κομμουνιστικό διεθνισμό. Έτσι λοιπόν αστικά και κομμουνιστικά κόμματα Ω! του θαύματος ενώνονται προ του κινδύνου επικρατήσεως των εθνικών ιδεωδών.

Τα μεν αστικά κόμματα υπερασπιζόμενα την παντοδυναμία της αγοράς και τους καπιταλιστές τα δε κομμουνιστικά υπερασπιζόμενα το παγκόσμιο προλεταριάτο που δεν έχει σύνορα και πατρίδες. Η εύκολη λύση λοιπόν ήταν να ταυτίσουν τον εθνικισμό με την ακροδεξιά και τον χιτλερισμό. Αλλά ο εθνικισμός όμως προηγείται του Χίτλερ.

Ως πράξη τον συναντούμε από την αρχαία Ελλάδα και ως ιδιαίτερη φιλοσοφική έννοια από τον 19ο αιώνα…Μήπως ο πατέρας της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Παπαναστασίου που έγραψε για τον εθνικισμό ήταν κάποιος φασίστας;

Μήπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος που πραγμάτωσε την Μεγάλη Ιδέα ήταν και αυτός ακροδεξιός; Μήπως οι Αφρικανοί που επαναστάτησαν για να εκδιώξουν τους Ευρωπαίους και να δημιουργήσουν τα δικά τους εθνικά κράτη ήταν ναζί;

Όλα λοιπόν κάτω από την υπηρεσία της πολιτικής σκοπιμότητας, καθώς σήμερα οι λαοί της Ευρώπης προσπαθούν να αντισταθούν στην φυλετική τους αλλοίωση και στο τέρας της καπιταλιστικής παγκοσμιοποιήσεως.

Δυστυχώς όμως στην δυσφήμηση του εθνικισμού έχουν συμβάλλει και κόμματα, τα οποία μπέρδεψαν εθνικισμό με τον ναζισμό και ακολούθησαν πρακτικές ανεγκέφαλου ακτιβισμού.

Οφείλουμε να ακολουθήσουμε λοιπόν τον υγιή εθνικισμό και τα λόγια του Ίωνος Δραγούμη: «Ο εθνικισμός είναι μορφή ενέργειας. Όλοι λοιπόν οι ενεργητικοί άνθρωποι είναι εθνικιστές, είτε το ξέρουν, είτε όχι. Ο διεθνιστής είναι στοιχείο θανάτου για το έθνος του».